Ik heb inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd ruimschoots overschreden, en dus heb ik zeeën van tijd. Of beter, die had ik. Want een nieuwe loopbaan heeft zich aangekondigd, en die loopbaan zorgt voor een zinvolle en dankbare invulling van die vrije tijd.
Ik zit sinds een paar maanden op de dierenambulance.
En aangezien ik als één van de redactieleden van jouwjoure regelmatig een column of blog moet produceren, en niet altijd de tijd of inspiratie heb, kan ik gebruik maken van de gebeurtenissen die ik beleef als chauffeur bij de dierenambulance.
Zoals die keer dat er een melding binnenkwam, dat er een vreemd beest was gesignaleerd op het bedrijventerrein van een houthandel. Toen ik daar aan kwam om te zien wat ze gevangen hadden, stond er midden op het terrein een kist, met daarop diverse balken (een houthandel, hé). De man die er bij stond zei: “die vliegt hier niet uit” . In de veronderstelling dat er een (roof)vogel in zat, verwijderde ik de blaken en tilde de kist een stukje op, en stond oog in oog met een steenmarter.
Nu ken ik die beesten alleen maar van een plaatje / fotootje, want in levende lijve had ik nog nooit een steenmarter ontmoet. Zoals ik al eerder opmerkte werkte ik pas een paar maanden op de ambulance, en een echte opleiding had ik, mede door die verrekte Corona, nog niet gehad. In een impuls greep ik het beest in zijn nekvel, en stopte hem in de meegebrachte mand. De collega die ik later vol trots het prachtige beestje liet zien fronste zijn wenkbrauwen, nam een veilige afstand en zei verbaasd, “met je blote handen gevangen”? Pas later kwam ik er achter dat dit niet zo slim was, aangezien steenmarters een buitengewoon goed en scherp gebit hebben, dat wordt ondersteund door bijzonder krachtige kaken. Dus gewoon niet slim om zo’n beest zonder handschoenen aan te pakken. Enfin, al doende leert men.