Iedereen maakt wel eens een vergissing, ook als medewerker van de dierenambulance gebeurt mij dat wel eens.
Een voorbeeld:
Er was bij de centrale een melding binnengekomen dat er enige weken een kat rondliep die steeds bij een echtpaar naar binnen probeerde te komen. De kat was achtergebleven nadat er in de buurt een mevrouw was vertrokken / uit huis geplaatst. Er waren al 7 katten in het asiel geplaatst maar deze was blijkbaar achter gebleven en die probeerde dus bij de buren naar binnen te komen.
Wij, mijn bijrijder en ik, werden er naar toe gestuurd om de kat mee te nemen en naar het asiel te brengen.
Na enig zoeken bracht de TOMTOM ons naar een enigszins verwaarloosde buurt. Huisnummers waren er niet of nauwelijks (maar die staan dan ook meestal niet op de achterdeur !) We klopten op de deur en die werd opengedaan door een meneer op leeftijd, die ons vriendelijk toeknikte. “Heeft u een kat?” vroeg mijn collega. De man keek hem verbaasd aan. Mijn collega verhoogde het volume en toeterde “Heeft u een kat “. De man keek ons hulpeloos aan en stootte wat onduidelijke keelklanken uit. Uit de keuken kwam een eensluidend antwoord van een dame, ook al behoorlijk op leeftijd. Ze kwam de kamer in en keek ons argwanend aan. Niet onlogisch als er plotseling 2 kerels gekleed in zo’n grote gele jas met reflecterende strepen in je kamer staan. En dat werd er niet beter op toen mijn collega met de volumeknop voluit riep “Heeft U een kat?”. Vol onbegrip keek zij ons aan. Ik kreeg een briljante ingeving, trok mijn wenkbrauwen zo ver mogelijk omhoog en sprak het verlossende woord: “Miauw ?”. Dat werd begrepen, ze knikte en wenkte dat we maar achter haar aan moesten lopen. Toen we door de gang bij de voordeur kwamen, deed ze de deur open, en daar kwam de kat de drempel over. Ze wees voldaan en trots naar de kat en zei voor alle duidelijkheid “Miauw”.
Wij waren al blij dat het beestje zich gewillig liet oppakken en in een reismandje liet stoppen. Het invullen van het formulier dat bij dit protocol hoort leek ons, gezien de onoverkomelijke taalbarrière, vrij zinloos en met veel geglimlach en gebuig van beide kanten stapten we met de kat in de bus en vertrokken we naar het asiel.
Er was daar niemand aanwezig, en dus plaatsten we de kat in een grote kooi met kattenbak, plaatsten een bakje water en voer erbij. Schreven op een briefje waar de kat vandaan kwam en nog wat bijzonderheden en vertrokken. Voldaan en met een goed gevoel. Met deze kat zou het wel goed komen.
En het kwam ook goed: Nadat ik ’s avonds de kat weer uit het asiel had gehaald, en bij zijn rechtmatige en ongeruste baasje had terugbezorgd. Vijf huizen verder dan wij haar op hadden opgehaald en de begeleider van de beide buitenlandse bewoners had gebeld met de vraag wanneer de juiste kat werd opgehaald. Gelukkig belde de echte eigenaar, zodat we de kat op het juiste adres af konden leveren.