Welkom beste lezer,
Het is wel weer eens tijd voor een verhaaltje uit mijn belevenissen met de dierenambulance.
Op dit moment mei / juni is het logischerwijze erg druk. En dan met name door veel meldingen die te maken hebben met jonge vogeltjes. Ze duvelen uit het nest, of worden er uit geduveld en worden vervolgens door een kat gepakt. Enfin, dierenleed genoeg.
Maar ik wil even een paar maanden terug, terug naar februari / maart. Dat is namelijk de tijd van de jonge haasjes. En die hebben het ook niet altijd makkelijk.
Hazen hebben namelijk een heel eigen wijze van zorg voor hun kroost. Een hazenmoeder laat haar jongen vrijwel meteen na de geboorte alleen achter in het nest. Dat lijkt wat slordig, maar de jongen zijn redelijk veilig voor roofdieren. Jonge haasjes zijn klein en geurloos en worden daardoor niet snel gevonden door rovers. Ze hebben een prima schutkleur en verstoppen zich onder struiken en in het hoge gras De gezinsleden komen een paar keer per etmaal bij elkaar in het nest, zodat de jongen gezoogd kunnen worden.
Als iemand dus zo’n klein haasje oppakt, is het haasje niet geurloos meer, en dus sneller een prooi voor katten en honden.
Dit vertelde ik aan de mevrouw die ons had gebeld dat zij een klein haasje had gevonden en, gewikkeld in een washandje voor ons klaar had staan. Na mijn verhaal keek ze een beetje beteuterd en zei, “maar hij lag voor de garagedeur, en hij was helemaal nat. Dan kan ik hem toch niet laten liggen”. Dat kon ik alleen maar beamen, en legde het haasje met het washandje in een bak.
Toen ik de bus weer uitstapte, en weer achter het stuur plaats wilde nemen, kwam er een grote, enigszins onheilspellend uitziende, langharige Duitse Herder op mij aflopen. Hij keek me aan, deed zijn bek open en spuugde een klein, nat haasje voor mijn voeten neer.
Het haasje, hoewel nat, leefde nog. De hond keek naar het haasje, gaf hem een lik, en liep weer weg. Op zoek naar nog meer haasjes.
Schijn bedriegt. Dit grote harige monster had de haasjes heel voorzichtig, met zijn lippen opgepakt en veilig naar de mensen gebracht. We hebben de hond de hemel in geprezen en onder het roepen van “Brave hond, zoek !” aangespoord nog meer haasjes te vinden.
Hij heeft het geprobeerd, maar tevergeefs. Maar met zo’n vriend hebben de haasjes niet zo veel te vrezen.